Iedere landstreek heeft wel een of meer vogels die je meer dan de andere hoort in muziekstukken. Vogels met een bijzonder geluid, vaak onderwerp in volksverhalen. In Europa zijn dat de koekoek, de leeuwerik en de nachtegaal. Australië heeft zijn kookaburra. In Noord-Amerika wordt die positie ingenomen door de ijsduiker (Gavia immer), daar ook wel loon genoemd. Als deze indrukwekkende vogels vanuit de zuidelijke streken van Noord-Amerika neerstrijken op de meren in het noorden van de Verenigde Staten en Canada is hun opvallende wolvengehuil in de wijde omtrek te horen. Het is deze zang en hun spectaculaire duikgedrag die de fantasie van de oorspronkelijke bewoners, de indianen, geprikkeld hebben. Vele mythen zijn daaruit voortgekomen. Ze zouden materiaal vanaf de bodem van de zee naar boven brengen en in handen geven van de schepper zodat deze de aarde vorm kan geven. Ze zouden het contact onderhouden met de onderwereld. De tegenpool dus van onze leeuwerik die juist met het bovenaardse zou kunnen communiceren.
Deze affiniteit met de loon, of met de geest van de loon, uit zich in vele op volksmuziek gebaseerde composities. Luister maar naar de Loon's Lament van Glenn Hubert waarin het geluid van de loon duidelijk geïmiteerd wordt.
De ijsduiker is zo kenmerkend voor de noordelijke merenstreken dat de staat Minnesota hem zonder probleem kon uitroepen tot nationale vogel. In Canada siert zijn afbeelding van oudsher de dollarmunt, die daardoor de bijnaam ‘loonie’ kreeg.
Wie de tremolo, het tweede kenmerkend geluid van de ijsduiker in het nummer Whispers of the north van Gordon Lightfoot hoort, weet meteen dat de zanger een streek in Noord-Amerika bezingt. In dit geval Baffin Island in het noorden van Canada.
