Het moge duidelijk zijn dat componisten zich graag laten inspireren door het gezang van vogels. Dit heeft geleid tot veel composities waarvan die zang, al of niet bewerkt, deel uitmaakt. Voor dichters geldt hetzelfde, ook in geschreven taal kun je vogelzang suggereren. Daar zijn veel voorbeelden van bekend. Zouden er ook beeldende kunstenaars zijn die geprobeerd hebben om de zang van vogels in hun werk op te roepen? Er is mij één, zij het twijfelachtig, voorbeeld bekend. Dat is Le chant du rossignol a minuit et la pluie matinale (De zang van de nachtegaal om middernacht en de ochtendregen) van de Spaanse surrealistische schilder Joan Miro (1893-1983).
Hij werd geïnspireerd door het gelijknamige gedicht van de eveneens surrealistische Franse dichter André Breton. In het schilderij kun je een paar vogelfiguren ontwaren en in de kleuren en vormen, met enige fantasie, een afschildering van de zang. In het gedicht is daarvan niets terug te vinden. De eerste twee regels verraden al direct het surrealistische karakter ervan.
De G-sleutel kruist de maan.
De kever is ingelegd op de punt van het zwaard van de kroning.
. . . . . .
De naam van de nachtegaal komt ook in de overige regels niet voor. Het lijkt ook niet over deze vogel over te gaan. De Franse klarinettist en componist Pierre Dutrieu heeft het gedicht van Breton in 2014 op muziek gezet voor stem, vijf instrumenten en elektronica. Net als in het gedicht treedt ook daarin nachtegaal niet op.
Daarmee is het schilderij toch een raadsel, maar te mooi om hier niet weer te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten